16. Afscheid nemen bestaat niet!

Hoi lieve allemaal,

Dit is alweer m’n aller laatste blog vanuit Zuid-Afrika!

Wat is het allemaal snel voorbij gegaan, maar nu het einde nadert heb ik stiekem wel weer heel veel zin om naar mijn lieve ouders, broertjes, vrienden en familie toe te gaan.

Afgelopen week stond in het teken van het nemen van afscheid. Afscheid nemen van de mensen op kantoor en afscheid nemen van de kinderen en facilitators van de Bhongolethu school. Aan het begin van de week zijn we voornamelijk druk bezig geweest met het afronden van alle belangrijke documenten voor de organisatie en hebben we onze film presentatie mogen geven. Hier zijn we namelijk de gehele periode druk mee bezig geweest ter opdracht. In deze film is te zien wat wij hier gedaan hebben en welke impact dit gebracht heeft, vol goede moed begonnen we de film presentatie met een woord vooraf. Altijd leuk in het Engels! Zowat het hele kantoor was aanwezig, op één iemand na. Dit was namelijk onze hoofdrol speelster, die door één van de collega’s aan het schoonmaken gezet werd.. Maar wij beginnen niet zonder haar, dit was het moment waarop de helft van de organisatie in de benen vloog om haar zo snel mogelijk aanwezig te laten zijn. Gelukkig kwam ze na 5 minuten aangelopen en konden we de film starten. Het was erg leuk om alle reacties te zien en na de tijd kregen we ook lovende reacties. Ze waren trots op wat we ontwikkeld hadden, zoals één van de medewerkers zei: ‘dit is een goedkoop en creatief project, wat goed uitgedacht is en dus makkelijk in te zetten is op andere scholen’. Doel bereikt dus! ’s Middags op de school hebben we de film aan Bulelwa laten zien. Op de een of andere manier waren beide hoofdrolspeelsters erg zenuwachtig.. Waarschijnlijk omdat ze bang waren voor de reacties van anderen. Maar nadat ze de film had gezien, was het net een klein kind dat om de zoveel seconden een gat in de lucht sprong van blijdschap. Wat een enthousiasme! Fantastisch!! Hiermee sloten we de dag goed af.

Donderdag was onze aller laatste dag bij de organisatie, waarvoor we woensdag avond de hele avond in de keuken hadden gestaan. Hier hebben we appelflappen staan werken, als een echt team! Ik vulde het bladerdeeg met appels, Nicki zorgde ervoor dat ze goed dicht zaten en dat er suiker overheen gestrooid werd, terwijl Kim haar schilders kunsten met ei vertoonde. Het was een hele prestatie, maar het is gelukt! Deze hadden we als traktatie op de tafels gezet waar ons ‘Farewell’ georganiseerd werd. Om half 2 zouden we beginnen, maar tegen 10 voor 2 was iedereen pas gearriveerd. Het afscheid op kantoor stelde helaas vrij weinig voor. Bleek namelijk dat de ruimte die gereserveerd was om 2 uur weer vrij moest zijn voor een andere bijeenkomst. Super snel werd er door 2 medewerkers wat gezegd, wij moesten wat zeggen, we kregen ons certificaat, er werden snel wat foto’s gemaakt en de rest liep weg met wat te eten. In 5 minuten was ons Farewell afgelopen. Dit vond ik persoonlijk wel erg jammer, maargoed. ’s Middags hebben we het daarom maar extra goed afgesloten met de kinderen en de facilitators. We hebben de kinderen voorzien met een opgeblazen ballon waar ze de rest van de middag mee konden spelen, natuurlijk was een overheerlijke lolly ook aan de orde. Dit was nog een hele prestatie met de 80 kinderen die aanwezig waren en de 10 vierkante meter oppervlakte dat we tot onze beschikking hadden, maar het was gezellig en de kinderen hadden een lach van oor tot oor op hen gezicht. Toen was het tijd om afscheid te nemen van de facilitators, 2 fantastische vrouwen met een hart van goud. Natuurlijk hadden we voor hen ook een ‘kleinigheidje’ mee genomen. Aangezien het hier in Kaapstad nu winter is en het ook echt koud wordt, hebben we voor beiden een lekkere warme sjaal gekocht. Aan beide kon je namelijk merken dat ze wat ziekig begonnen te worden en zij hebben het geld niet om een lekkere dikke sjaal te kunnen kopen. Als eerste begonnen beide dames al super enthousiast te schreeuwen omdat we met zulke mooie gekleurde cadeau tasjes aan kwamen lopen. Toen ze eenmaal door hadden wat erin zat, begon Bulelwa wederom een gat in de lucht te springen. Alle kinderen wisten niet wat hen overkwam!! Sindiswa daarentegen had de tranen in de ogen staan en zakte op haar hurken naar de grond. Je kon zien dat ze het moeilijk had, maar achteraf bleken het tranen van blijdschap te zijn. Geweldig om op deze manier, met zo iets kleins voor ons, zoiets moois te kunnen brengen. De rest van de middag, tot ons vertrek, zijn we daarom flink plat geknuffeld. Ze showden hen sjaals aan iedereen die voorbij kwam lopen, fantastisch!! Hen ga ik het aller meeste missen van deze bijzondere tijd in Zuid-Afrika. Bedankt lieve dames! We houden contact, echt afscheid nemen bestaat namelijk niet..

Zaterdag stond in het teken van een dag op het voetbal veld staan. Kim mocht namelijk een wedstrijd mee voetballen!! Ze had maar liefst met 5-0 gewonnen en natuurlijk super goed gespeeld! Daarna hebben we nog gekeken bij het dames team waarmee wij afgelopen 4 maanden getraind hebben, ook zij deden het super goed. Na een 2-0 achterstand, zijn ze terug gekomen tot een 2-2! En dat na al die wedstrijden die ze verloren hebben, gestreden en hartstikke verdient dus! Dinsdag is onze laatste training en zullen we ook afscheid moeten nemen van deze lieve en behulpzame meiden.

Op dit moment kan ik me nog niet geheel beseffen dat ik volgend weekend weer in het benauwde Nederland ben. Ik ga daarom deze week nog even flink genieten, extra vaak uit eten en lekker veel souvenirs kopen zodat ik deze fantastische periode nooit zal vergeten. Al kan dat zonder ook al niet meer!

Tot over 6 dagen Nederland!

Maar voor nu nog één keer: alle liefs uit Kaapstad,

Marlieke.