2. Mijn start bij Amy Biehl Foundation!

Haa lieve lezers!

De eerste dagen in Kaapstad stonden in het teken van ontdekken, wennen en acclimatiseren. Ik heb volop genoten en heb een goede start gemaakt hier in deze onwijs grote stad. Het voelt gewoon echt als vakantie, maar nu moet er natuurlijk ook gewerkt gaan worden. En ik kan jullie vertellen, het was een lange maar bijzondere week! Weet waar je aan begint voordat je begint met lezen, want het verhaal is vandaag erg lang! Ik raad jullie in ieder geval aan het gewoon te doen. Enjoy!

Maandag 15 februari zijn we begonnen bij Amy Biehl Foundation. Om 10:00uur ’s ochtends kwamen we aan bij het kantoor van de organisatie in Sybrandpark. We begonnen met z’n drieën in een klein kantoortje met werken aan onze schoolopdracht(en), maar na nog geen uur zijn we al gepromoveerd naar het kantoor waar alle andere vrijwilligers achter hun bureaus, inclusief computer zonder internet, aan het werk zijn. Hier hebben we met alle stagiaires een gezamenlijke plek gekregen. Rond een uur of 13:00uur ’s middags vonden we het wel tijd voor wat eten, drinken en niet te vergeten wat vitamine D (lees zon), elke dag hebben we 1 uur pauze tot onze beschikking. Na de tijd hebben we ons voor het eerst stierlijk verveeld, iedereen was inmiddels vertrokken richting de na schoolse opvang scholen om hier aan het werk te gaan met de kinderen, en echt verder met onze opdrachten konden we niet meer. Rond een uur of 3 zijn we in een busje gestapt om een tour te maken langs alle verschillende na schoolse opvangen waar wij komende periode zouden kunnen gaan werken. Ik vond het erg spannend omdat ik geen idee had van wat er zou gaan komen. Onderweg naar school één ontstonden al gelijk veel indrukwekkende momenten, zo erg dat ik er gewoon kippenvel van kreeg! Wij hebben het echt zo goed in Nederland.. Er lag veel vuil op de straten, er liepen  geiten/koeien/honden los over de straat, er waren veel braai gelegenheden langs de weg waar de mensen hun geld mee verdienen, blanke mensen zijn er niet tot nauwelijks te bekennen, veel spelende kinderen langs een drukke weg en onwijs veel krotten, maar ook huisjes van steen. De krotten zijn gebouwd van stukken hout en gevonden materialen, waar ze vaak met 10 tot 15 mensen in wonen.. Dat geloof je toch niet?

De eerste na schoolse opvang dat we bezochten in Township Guguletu was Vukukhanye. Hier werden we enorm welkom geheten door alle jongere kinderen. De kinderen zijn net aapjes hier, ze klommen zo tot aan je rug/nek naar boven! Ik voelde me echt een boom, haha. Jammer genoeg ging alles heel snel waardoor we niet veel hebben kunnen zien. Op de 3e dag zijn we hier opnieuw naar toe gegaan om een beter beeld te krijgen en al snel bleek dat wij hier met z’n drieën niet aan het werk kunnen omdat we verspreid zullen worden over diverse klassen. Wel erg bijzonder vond ik het feit dat een erg gezette vrouw hockey gaf en heel veel kinderen moesten wachten op hun beurt, echt aan het hockeyen kwamen ze dus niet. De tweede opvang dat we bezochten was de opvang Bhongolethu. Dit is een vrij nieuw complex en een goed georganiseerde school, alles loopt en leeft! In deze school vind je kinderen van 4 tot 18 jaar, of zelfs ouder. We hebben bij deze school verschillende groepen gezien, waaronder het Netbal, Drama, de jongere klas en het dansen. Dit vond ik zo gaaf om te zien, alle Afrikaanse meisjes die er mee deden keken omhoog waardoor het je echt aangreep en iedereen is zo soepel. Ik voel me hier echt een stijve hark… De derde opvang waar we naar toe geweest zijn heet Siyazingisa, de oudste opvang van Amy Biehl. Hier hadden we niet veel tijd voor een rondleiding maar dat was voor mij niet zo heel erg. De school greep me niet echt, er heerste voor mij geen sfeer zoals ik dat op de andere scholen heb meegemaakt. Immers werden er veel dezelfde lessen gegeven als bij de andere scholen en bracht voor ons daarom niet veel nieuws. Tevens zat na dit bezoek onze eerste dag erop. Ik heb vandaag zoveel nieuwe dingen gezien en ervaren, wat af en toe erg mooi was om te zien maar ook zeker erg confronterend. Mij hoor je in de toekomst niet snel meer klagen over dingen die ik niet heb of wat dan ook, want zij hebben gewoon echt bijna niks!

Onze tweede dag stond in het teken van het vervolg van de tour langs alle scholen, maar eerst moesten we in de morgen weer helpen op het kantoor. Gelukkig was er vandaag meer te doen, ondanks dat het internet het nog steeds niet deed. We hebben stickers geschreven, stickers geplakt, armbandjes getest om te kijken of er zwakke tussen zaten die knapten (dit heeft behoorlijk wat schrik momenten op geleverd wanneer er weer een kapot ging, haha!) en ook hebben we enkele laptops getest die gedoneerd waren door een Belgische school. We moesten kijken of de cd-speler het deed, maar dat gaat moeilijk wanneer alle laptops leeg zijn en er maar één oplader aangesloten kon worden. Eigenlijk niet echt bijzondere of uitdagende klusjes, maar de vrijwilligers daar konden het mooi uit handen geven! :P Eenmaal toen we dit allemaal voltooid hadden, was het weer tijd om richting de laatste opvang te gaan. Eén opvang in Khayelitsha viel al af, doordat dit een te grote afstand betrof. Voordat we naar deze opvang konden, moesten we nog even langs andere opvangen om vrijwilligers weg te brengen en brood af te leveren dat de kinderen na deelname krijgen om op te eten. Toen we wilden vertrekken richting Bonteheuwel, het laatste opvang centrum dat we nog moesten bekijken, kregen we te horen dat daar een schietpartij gaande was. Dit was even schrikken en behoorlijk gestress voor de chauffeur omdat er nog enkele vrijwilligers aanwezig waren op de opvangen in dat gebied. Deze konden gelukkig snel in veiligheid gebracht worden! Echter hadden wij nog een hele middag voor ons en de chauffeur, genaamd Easy Nofemela, besloot ons een tour door de Townships aan te bieden om het verhaal van Amy Biehl wat beter te kunnen vertellen. Hij liet ons allemaal verschillende plekken zien in Township Guguletu die we anders nooit zouden gaan zien, omdat het niet verstandig is om zomaar de Townships in te rijden. Wat voor ons een gewone tour bleek te zijn, veranderde.. Na een uur rond rijden kwamen we terecht bij het monument waar Amy Biehl vermoord is. Tenminste daar staat de plek om bekend, echter is zij in het politiebureau overleden omdat deze mensen zo slim waren om haar niet naar een ziekenhuis te brengen. Voordat ik verder ga met mijn verhaal, eerst even een stukje geschiedenis! Anders snappen jullie het misschien niet helemaal.

Amy Biehl was een 26 jarige blanke student dat in 1993 richting Zuid-Afrika vertrok om hier te studeren. Tevens ook om op te komen voor een multiculturele democratie. Ze had veel vrienden gemaakt tijdens haar studie en werk, maar die waren eigenlijk allemaal donker getint. Op een avond besloot zij om deze vrienden naar huis te brengen in de Townships, om vervolgens weer richting haar eigen huisje te vertrekken. Echter is het hier goed fout gegaan, ze is in een demonstratie terecht gekomen van allemaal mensen die net als haar streden voor een multiculturele democratie in het land. Overal werd gegooid met stenen. Als blank persoon was je op dat moment dus absoluut niet veilig in die omgeving, omdat zij hier tegen waren geloof ik? Dit is gelijk een van de reden geweest waarom ze vermoord is door 7 Zuid-Afrikaanse mannen, 4 ervan zijn veroordeeld en 3 ervan gevlucht. Onze chauffeur Easy kreeg na een lang en indrukwekkend verhaal de vraag of hij het hele incident dat zich op die plek had afgespeeld had meegemaakt, waar hij ‘ja’ op antwoorde. Easy liet precies zien waar hij had gestaan op het moment dat het gebeurde. Echter vroeg hij ons of wij de 4 mannen in de introductie film nog herkenden.. Dit was het moment waarop bij ons een belletje begon te rinkelen. Onze chauffeur Easy, die ons dit bijzondere verhaal met veel moeite vertelt had, bleek één van de moordenaren te zijn van Amy Biehl. Spijt heeft hij niet, omdat hij op dat moment streed voor het land en zijn eigen leven op het spel zette. Natuurlijk kwam van onze kant dan de vraag hoe Amy vermoord is, waarop hij een eerlijk en politiek correct antwoordde dat hij in de rechtbank had gezegd dat hij haar 3 keer met een mes had gestoken. Beroemd in de Townships is hij er wel door geworden moet ik toegeven, echt iedereen kent hem! Als huiswerk voor de volgende dag gaf hij ons mee om de introductie film over Amy nog eens te kijken en vragen op te schrijven die bij ons naar boven kwamen tijdens het kijken. Deze vragen kunnen wij hem tijdens een volgende tour door de Townships (dit keer niet met de auto, maar te voet) vragen, zodat hij, zo zei hij zelf: ‘vast kon oefenen met het geven van antwoorden, wanneer zijn dochtertje van 12 en zoontje van 9 de eerste vragen zullen gaan stellen over het verhaal.’ Een erg bijzonder moment tijdens deze eerste week, wat ik echt niet meer zal vergeten. Hij vertelde zo eerlijk en dacht zo goed na over zijn antwoorden, waardoor er lange aangrijpende stiltes vielen. Achteraf ben ik blij geweest dat we niet naar de laatste opvang konden, want anders hadden we dit bijzondere moment moeten missen. Geen wonder ook dat wij ’s avonds zo moe waren en vroeg op bed lagen!

Woensdag ochtend zijn we weer begonnen op kantoor, echter was het vandaag wel iets warmer dan gister. Maar liefst 36 graden, dat is wel wat anders dan die kou bij jullie in Nederland he? Afgelopen dagen hebben we al enkele keren de vraag gekregen waarom wij zilverfolie om onze ingevroren waterflessen doen. Blijkbaar is het voor de mensen hier erg bijzonder en hebben we ze daarom maar uitgelegd dat we dit doen om het water zo lang mogelijk koud te houden. Want dat hebben wij Hollanders wel nodig tijdens dit warme weer.. We krijgen daarnaast steeds meer ideeën om te gaan doen tijdens onze stage periode hier, daarom gaan we morgen met Vusumzi, de sport coördinator in gesprek om het een en ander door te spreken. Daarnaast hadden we gehoopt om vandaag de laatste school te kunnen bezoeken, maar dit zal er de komende periode niet in zitten doordat het er op het moment erg onveilig is. En zoals ik al eerder had vertelt in dit verhaal zijn we daarom opnieuw richting Vukukhanye gegaan om een beter beeld te krijgen. Ondanks dat dit niet onze werkplek zal gaan worden, hebben we hier deze middag veel lol gehad tijdens deelname aan de dans, hockey en de marimba lessen. Ik heb echt respect voor wat deze kinderen allemaal kunnen, maar daarnaast is het wel jammer om te zien dat juist de ‘betere’ kinderen veel aan de beurt komen en de ‘mindere’ alleen maar aan de kant zitten om te kijken. Terwijl je toch zou zeggen dat de kinderen die het nog niet zo goed kunnen meer moeten oefenen om het wel te kunnen? Eenmaal thuis hebben we lekker gegeten en ’s avonds voor het eerst de was gedaan, maar welke zwarte sokken zijn nou eigenlijk van wie?

Donderdag stond in het teken van het maken van beslissingen. Eenmaal op kantoor aangekomen, konden wij gelijk het gesprek starten met Vusumzi. We hebben hem uitgelegd dat we graag met de jongere groep van de opvang Bhongolethu aan het werk wilden gaan. Dit is een groep met meer dan 50 kinderen in een klein lokaal, waar in totaal 2 vrijwilligers voor staan. Tijdens de uren dat deze kinderen aanwezig zijn, worden er activiteiten aangeboden als dans, zang en kunst. Echter vinden wij het belangrijk dat deze kinderen ook sport aangeboden krijgen om bepaalde motorische vaardigheden aan te kunnen leren op jonge leeftijd, we zijn immers lichamelijke opvoeding studenten hé! Wij hebben diverse ideeën voorgesteld aan Vusumzi, waarna hij gelijk in gesprek ging met het hoofd van de na schoolse opvang in Bhongolethu. Het duurde nog geen 5 minuten voor we antwoord kregen, voor Zuid-Afrikaanse begrippen is dat echt heel snel wat nooit echt goed nieuws kan betekenen. Maar jullie raden het vast nooit? We kregen toch echt groen licht!! Na het afmaken van onze klusjes op het kantoor zijn we richting de opvang gereden met de chauffeur. Hier hebben we één uur lang meegelopen met deze, voor onze begrippen, onwijs grote groep. Eerst dachten ze dat wij gelijk al aan de gang wilden, maar na uitleggen dat we eerst willen zien wat zij op een middag doen liep alles toch nog goed. Van maandag tot en met donderdag van 15:00uur tot 17:00 uur, hebben deze kinderen de mogelijkheid om bezig te gaan met het spelen van makkelijke dans spelletjes die elke dag hetzelfde zijn, maar ook zingen ze liedjes en krijgen de kinderen teken activiteiten aangeboden waarbij ze echt met de kleinste stukjes krijt moeten gaan tekenen. Er is weinig variatie dus en naar onze mening wat meer uitdaging nodig om hun eigen persoonlijkheid, motorische- en andere belangrijke vaardigheden wat beter te ontwikkelen. Bij het spelen van sport activiteiten kom je namelijk niet alleen in contact met het bewegen, maar ook met het krijgen van zelfvertrouwen, het samenwerken met anderen en dergelijke andere situaties. Voor ons was het in ieder geval erg interessant om te zien hoe het er daar aan toe gaat en ik weet ook zeker dat wij hier, bij deze grote groep in Bhongolethu, een bijdrage kunnen leveren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en bewegen. De kinderen hebben er in ieder geval zin in! Eén nadeel, de kinderen kunnen niet allemaal Engels, dus wij zullen ons toch echt moeten wagen aan het moeilijke en ingewikkelde Xhosa.

Ons weekend begon rustig, de meiden zijn donderdag avond uit geweest. Ik kon helaas niet mee omdat mijn lichaam nog heel erg moet wennen en ik hierdoor veel last heb van m’n buik. Ook is het vandaag voor de eerste keer de hele dag slecht weer, waardoor we pas rond een uur of 4 vertrokken zijn richting Hout Bay om rond te lopen over de Bay Harbour Market. Dit is een hele grote markt in een oude visfabriek met allemaal verschillende kraampjes van kleding tot zelfgemaakte schilderijen en van diverse souvenirs tot allemaal lekkere eet kraampjes waar wij natuurlijk gebruik van hebben gemaakt. Zaterdag, de dag er na was het eigenlijk nog steeds niet super goed weer en onderweg kregen we zelfs te maken met nog meer regen. We hebben het er toch maar op gegokt en zijn met Anouk haar auto verder gereden richting Boulders, dit is een punt waar de zwartvoetpinguïns erg populair zijn (zie één van de 1000 foto’s, haha). Het was best bijzonder om te zien, ondanks dat we er stiekem iets meer van hadden verwacht. De maanden Februari en Maart staan namelijk in het teken van het broedseizoen. Enkele jonkies waren al geboren, maar ook zaten er nog genoeg pinguïns heel stil boven op een ei gelegen in een zelf gegraven gat. Sommige pinguïns kon je zelfs bijna aanraken, maar daar hebben we ons maar niet aan gewaagd! Echter staat op diverse foto’s dat je ook tussen de pinguïns kunt lopen op het strand, maar ik denk dat wij dit strand gewoon nog niet gevonden hebben.. Ondertussen was het super lekker en warm weer geworden, waardoor we besloten om verder te rijden richting Cape Point en Cape of good Hope (Kaap de goede Hoop). Dit gebied maakt onderdeel uit van Table Mountain National Park. Eenmaal binnen, reed je door prachtige natuur en af en toe zag je wat wits (de billen van een Blesbok) boven de gekleurde bosjes en planten uitsteken. Als eerste reden we richting Kaap de goede Hoop om natuurlijk op de foto te gaan met het beroemde bord, tevens hebben we hier flink wat meer fotoshoot sessies gehad omdat het er gewoon zo mooi was! We zijn daarom één van de rotspartijen opgeklommen, om nog een mooier uitzicht te kunnen krijgen. Mam? Jij zou hier echt een hartverzakking van gekregen hebben, want de afgrond was op sommige punten op zo’n 10 cm naast je! Stiekem had ik er af en toe ook wel een beetje moeite mee hoor! Maar uiteindelijk het was zeker de moeite waard, je kon ver over de oceaan uitkijken en lekker in de zon zitten boven op de rotsen. Vandaar m’n rode neus!! Na Kaap de goede Hoop zijn we naar Cape Point gegaan, om hier de vuurtoren te bekijken die helemaal bovenop het puntje van één van de bergen stond. Stiekem hebben we hier een kaartje gekocht voor de lift die langs de berg naar boven liep, maar vervolgens moesten we nog een heel stuk met de trap haha. Prachtig uitzicht had je er en Amsterdam ligt er maar zo’n 9650 km vandaan.. Niets dus! Snel moesten we weer terug naar de lift toe, omdat de laatste rit naar beneden bijna begon. Stel je voor dat we naar beneden moesten lopen zeg.. Dan stonden we nu allemaal nog met shakende benen en flinke spierpijn! Onderweg naar de uitgang van het park zagen we nog enkele wilde bavianen, we dachten even dat onze familie en vrienden met ons meegereisd waren! Kortom, een super gave dag! Inmiddels is het alweer Zondag en zitten we hier alweer dik 1,5 week. De tijd vliegt!! Vandaag, Zondag, is het gelukkig weer super mooi weer en dus tijd om te vertrekken richting één van de mooie stranden hier in Kaapstad, Camps Bay. Genieten van de zon en van het prachtige land.

Aan het begin van deze week stonden we wat betreft onze stage nog voor een moeilijke keus en hadden we nooit gedacht dat we nu al zover zouden zijn. De meeste studenten die naar het buitenland vertrekken weten van te voren al redelijk goed wat ze zullen gaan doen in het land van aankomst. Ze kunnen verder gaan met dat gene waar voorgaande studenten gebleven waren. Echter is Zuid-Afrika compleet nieuw opgenomen in het programma en zijn wij de eerste studenten die via het Windesheim (CALO) vertrokken zijn richting dit prachtige land. Een soort proefkonijnen dus. Afgelopen week stond daarom in het teken van kiezen. Kiezen welk project we willen gaan doen en waar we iets kunnen betekenen. Wat kan er anders? Wat kan er beter? Waar hebben de vrijwilligers behoefte aan? Wat zien wij? Vele vragen kwamen vrijwel direct in ons naar boven. Maar uiteindelijk is het gelukt om een idee te bedenken en een overeenkomst te vinden met de organisatie, waar we heel blij mee zijn! J Tot nu toe verloopt alles helemaal prima en kunnen we gaan beginnen met het uitwerken van een plan! Hopelijk blijft dit zo doorgaan!

Of ik al een moment spijt heb gehad dat ik vertrokken ben richting Zuid-Afrika? Absoluut niet! Voor de mensen die nog niet afgehaakt zijn met het lezen van dit lange verhaal: Ik hoop dat ik jullie op deze manier weer een stukje heb kunnen betrekken bij mijn bijzondere avontuur.

Tot snel allemaal!

Heel veel liefs, knuffels en kusjes,
Marlieke.  

P.S. De foto’s komen later vanavond online te staan (ik kon niet meer wachten met het posten van mijn verhaal), eerst genieten van het strandleven!